Më 13 nëntor, Anjeza Zeneli, 30 vjeçe, u vra në banesën e saj në Brest të Francës nga bashkëshorti i saj, Andon Janaqi, 36 vjeç, i cili më pas kreu vetëvrasje. Tre javë më herët, ajo kishte raportuar në komisariat dhunë psikologjike, pa bërë kallëzim.
LE NOUVEAU DETECTIVE
“Doni të bëni kallëzim?”
Ky ishte momenti vendimtar, më 23 tetor, në komisariatin e Brest në Francë. Përballë oficerit, Anjeza Zeneli heziton. Ajo ka ardhur të denoncojë dhunën psikologjike që bashkëshorti i saj, i gërryer nga xhelozia, ushtron mbi të çdo ditë. Ajo është e lodhur, e terrorizuar. Por të bëjë kallëzim? Jo.
— Dua vetëm që ai të marrë trajtim.
E vështirë ta gjykosh. Të bësh kallëzim kundër burrit me të cilin jeton, kur je larg vendit tënd dhe ke dy fëmijë për të rritur, është një zgjedhje e dhimbshme dhe shpesh marramendëse. Por duke refuzuar ta bëjë këtë, kjo grua e re do ta paguante me jetën e saj.
Anjeza dhe Andoni kishin ardhur nga Shqipëria para pesë vitesh. Prej gjashtë muajsh, jetonin me dy djemtë e tyre, 8 dhe 3 vjeç, në katin e katërt të një ndërtese në rrugën Général-Paulet, në një lagje të qetë të Brest. Ai kishte punuar disa muaj në sera, pastaj asgjë. Ajo ishte e punësuar në një hotel në qendrën e qytetit. Një çift i qetë, pa probleme – të paktën në dukje.
Dhunë verbale dhe xhelozi e sëmurë
“Ajo kishte frikë prej tij”, tregon një fqinje, duke përmendur dhunë verbale dhe një xhelozi të sëmurë. “Ai ishte paranojak, mendonte se ajo flinte me të gjithë meshkujt e botës”. Kur shkon në komisariat, Anjeza flet për dhunë psikologjike, për kontroll të vazhdueshëm, por mohon çdo dhunë fizike. Pa goditje, pra as kallëzim dhe as “rrezik të lartë”. Ajo thjesht do që ai të marrë trajtim. Dhe të kthehet në shtëpi.
Pas një qëndrimi të shkurtër në strehën e emergjencës me fëmijët, ajo përfundimisht kthehet në apartamentin familjar. Një vendim që do t’i kushtonte jetën.
Më 13 nëntor, rreth orës 16:30, një fqinje e katit të tretë dëgjon “një britmë gruaje, e ndjekur nga një zhurmë e fortë”. Ajo mendon se është ndonjë mobilje që po lëviz, një goditje në mur. Jo të shtëna. E megjithatë, pak sekonda më vonë, dikush i bie derës. Është djali i Anjezës, 8 vjeç:
— I gjori djalë qëndronte aty, me lot në sy. Nuk arrinte të hapte derën me çelës për të hyrë në shtëpi. U përpoqëm ta hapnim bashkë, por dera ishte bllokuar. Ai shqetësohej për vëllanë e vogël, që duhej marrë nga shkolla. Thirra policinë.
Kur policët e thyejnë derën, përballen me tmerrin. Anjeza Zeneli, 30 vjeçe, e shtrirë në tokë, e vdekur. Në dhomën ngjitur, burri i saj, Andoni, 36 vjeç, edhe ai i vdekur, me një karabinë në dorë. Skenari bëhet i qartë shpejt: ai ka qëlluar mbi të shoqen para se të kthente armën nga vetja.
Konstatim i trishtuar: Anjeza Zeneli ishte e bindur se burrit të saj i duhej ndihmë dhe jo procedurë ligjore. Ajo donte ta shpëtonte. Shpresonte që ai të shërohej. Ajo e pagoi me jetën e saj.
Të dy djemtë e vegjël, tani jetimë, janë marrë nën mbrojtjen e Shërbimit Social për Fëmijët dhe pritet së shpejti të bashkohen me gjyshen nga nëna në Shqipëri.